Ladies and gentlemen, we’ve got him!

Verhaal nummer zoveel uit de reeks ‘spannende avonturen van Jasper in Paramaribo’

Het is de nacht van 12 op 13 juli 2007. Ik lig in mijn bed met te hard matras (ben echt te stijf) een beetje rond te woelen. Buiten regent het en blaft er af en toe een hond. Het verhaal van Sandy (huisbaas) komt op in mijn hoofd “inbreken gebeurd meestal op regenachtige nachten, dan overstemt de regen elk ander geluid”. Rondwoelend in bed en die gedachte in mijn hoofd en teveel slaap de nacht ervoor kan ik niet in slaap komen.
Dan, een geluid vanaf de trap, een trede kraakt! Mijn kamer ligt feitelijk naast de trap. Snel ga ik mijn bed uit om te kijken wat het is. Is het een persoon of is het mozart de huiskat maar die weer eens langskomt om zijn al flink uitgedijde pens weer eens vol te vreten. Het blijkt mozart te zijn. Klote kat, kom gewoon tijdens het avondeten ofzo. Ik ga terug naar mijn bed en probeer in slaap te komen, al denkend aan heerlijk warm tropisch weer en een zwembad dat op me ligt wachten hoor ik de trede weer. Mozart gaat weer op jacht. Tegelijkertijd hoor ik een auto stoppen en een deur dicht slaan. Best veemd rond kwart over twaalf ’s nachts. Er staat geen huis in de buurt van waar de auto stopte, dus wie komt er zo laat hier stoppen.
Wantrouwend stap ik mijn bed uit. De buurtwacht heeft immers op een van de 2 avonden dat er iemand ‘langs kwam’ (zie verhaal van een week of 6 geleden) ook een auto voor het huis zien staan. Door een kiertje in het gordijn spiek ik naar buiten en zie ik aan de overkant van de weg een auto staan. Naast de auto, met zijn rug naar mij toe, staat een jongeman in een soort van plashouding, maar toch niet helemaal. Natuurlijk kan het zijn dat je na een aantal parbo’s op weg naar huis ineens zo gruwelijk moet pissen (heb ik ook wel eens, maar dan ken ik het verantwoordelijkheids gevoel van fietsen, maar we zijn immers in Suriname). Dit houdt even aan zo en ik vertrouw het niet. Ik besluit weg te gaan bij het raam aan de voorkant en naar het raam aan de zijkant te lopen om daar minder opvallend rond het hoekje te kunnen spieken. Na nog geen tel zie ik de jongeman zich omdraaien en heel doelbewust naar onze schutting lopen om zich hier vervolgens aan op te willen trekken. Bingo!! Bij gebrek aan huisgenoten op de begane grond die mij altijd ´s nachts wakker belden als er weer iets was kan ik dat dus niet afwachten en besluit ik het moment van optrekken ook niet af te wachten en ik trek mijn klamboe aan de kant om mijn telefoon te pakken. Zo zacht mogelijk loop ik naar de gang, dit keer is ie van ons! Wat denkt die kerel wel niet! Dat we beneden nog vrouwelijke huisgenoten hebben waar je lekker naar binnen kan gaan spieken?! Helaas, beneden is iedereen weg. Er vanuit gaande dat de jongeman in kwestie niet het denkvermogen heeft om vooraf aan zijn actie tot de conclusie te komen dat er half juli nog maar bar weinig stagiaires over zijn in Paramaribo (einde schooljaar hè), gun ik hem de tijd ook niet om tot die conclusie te komen. Ik loop naar de gang en bel Sandy. Na 2 keer overgaan neemt sandy de telefoon op: “sandy, er loopt weer iemand op het erf!” een kort antwoord volgt: “ok, ik kom eraan.” Ik hang op en loop de badkamer in. Vanuit het raam heb ik mooi uitzicht op de betreffende auto met op de achtergrond het huis van sandy (die wonen om de hoek). Ik sta er net en zie de achteruitrijdlichten van sandy zijn auto de hoek al omgaan. De Toyota word in het standje ‘D’ (van Drive) gezet en sandy komt als een volleerd coureur richting Mozartstraat scheuren. Als een volleerd Surinaams automobilist parkeert Sandy zijn Toyota half op het gras, half op de weg. Ondertussen ben ik vanuit de badkamer terug verhuist naar het raam aan de voorkant van mijn kamer. Ik zie Sandy uitstappen met een ijzeren staaf die schitterend glinstert in het licht van de straat verlichting. De jongeman, die zich bewust word dat hij de lul is, loopt in de richting van de schutting waar sandy staat. Ik bedenk me dat Sandy misschien wel eens wat back-up zou kunnen gebruiken, stel de jongeman vlucht de tuin in (wat in principe geen zin heeft als je auto praktisch voor de deur staat en je die terug kan vinden met een paar flinke deuken in het plaat werk). Dus ik trek snel een broek aan en trek mijn houwer onder het bed vandaan, doe de deur open en stap naar buiten. Ik hoor: “wat doe je op m’n erf?!” “ik zoek een stagiaire, genaamd Rosita. Die heeft vorige week een rit bij mij gemaakt en moet nog 20 SRD betalen.” Een aantal punten:
- Voor 20 SRD kan je ongeveer vanaf halverwege de highway naar ons huis komen, en daar komt echt geen een stagiaire vandaan.
- De naam Rosita, is zo gruwelijk Surinaams als het maar kan! Ik ken niemand in Nederland die zo heet.
- Wie komt er na 12en ’s nachts geld van een taxi rit innen?
- En welke lul klopt dan niet even aan, maar springt gelijk over de schutting..?
Dus op het moment dat ik naar buiten loop met mijn houwer heeft de jongeman dat ook door en besluit hij dat het verstandig is om maar gewoon over het hek te klimmen om makkelijker met die vriendelijke meneer te kunnen praten. Voor ik ook maar kan bedenken van ‘zal ik even naar beneden lopen’, springt hij van de schutting af (had ie beter niet kunnen doen) en slaat Sandy zijn slag, letterlijk, ik hoor hem roepen: “nee meneer, niet doen!” dus ik besluit dat mijn inbreng weinig nut zal hebben. Ik leg mijn houwer op de rand van de veranda en ga er zelf naast zitten om het gebeuren te aanschouwen. Sandy haalt nog een 2de keer uit met de staaf en de jongeman vlucht richting auto. Om bij de auto tot de conclusie te komen dat het weinig zin heeft om je sleutel te pakken, deur open te maken, auto te starten en dan weg te rijden. Vanaf de auto vlucht hij het grasveld op tegenover het huis. Sandy er rustig achteraan hobbelend met zijn ijzeren staaf. De jongeman weet niet hoe hij het heeft en valt nog eens een keer op het gras, kruipend wil hij verder vluchten en ziet hij Sandy dreigend naast zich staan met de ijzeren staaf. Hij weet overeind te komen en op dat moment arriveert de buurtwacht ook. De jongeman weet niet hoe snel hij richting buurtwacht moet vluchten.
Dan is het voorbij en rekent de buurtwacht hem in. Samen met Sandy rook ik een sigaretje en komt in het gesprek het woord klootzak meerdere keren per zin naar voren. Sandy: “Wat een klootzak! Wat denkt die klootzak wel niet! Dat hij een beetje op mijn erf rond kan hangen?! En die klootzak maar een verhaal op hangen van een stagiaire die nog 20 SRD moet betalen! Welke klootzak komt dat na 12en ’s nachts nou halen dan?! En welke stagiaire zou zo’n klootzak van de zogenaamde taxi centrale Hakim nou bellen?!” ik: “ik weet niet, wij bellen altijd Tourtonne taxi.” Sandy: “die klootzak zegt dat hij vorige week een zogenaamde stagiaire Rosita hier heen gebracht heeft!” ik: “ik hoorde het ja, ik ken geen Rosita.” Ik kijk eens naar de auto.. een blauw/groene station.. Ik zeg: “die klootzak is hier de laatste 2 keer ook geweest!! De buurtwacht had toen rond het tijdstip dat het gebeurde ook een blauw groene station gezien! Haha! We hebben hem!”
Dan komen de formaliteiten. Sandy en ik lopen naar de buurtwacht die nog steeds op de hoek van de straat staat. De officier is ook al gebeld. Ik mag nog even fijn met mijn zaklamp in zijn gezicht schijnen om te kijken hoe hij eruit ziet. Op de grond zit een klein, zielig iel mannetje die blijkpaar wat pijn heeft (hij zit er namelijk de hele tijd al). Mooi, ik weet nu wie je bent en ik weet je kentekennummer, zou maar weg blijven als ik jou was (voor zover hij dat zelf nog niet bedacht had). Dan moeten naam, adres en telefoonnummer opgegeven worden. En die eikel blijft maar volhouden dat hij voor een stagiaire Rosita kwam. De eikel word afgevoerd en ik bedank Sandy voor het gezellige avondje bijkletsen.
Te wakker om te gaan slapen neem ik nog een Borgoe Cola en schrijf ik dit verhaal. Ondertussen is de buurtwacht nog 8 keer langs gereden, vrolijk groetend met de zwaailichten en ik vrolijk terug zwaaiend met de Borgoe Cola in de hand, beetje mosterd na de maaltijd vrienden, maar toch bedankt.
Dus voor alle bakra’s all over the world, ga nooit met taxi Hakim van de gongrijpstraat (als die al bestaan) als je in het mooie Paramaribo bent, het zijn vieze mannetjes!!

Ik hoop dat alles goed is daar in Nederland en dat iedereen lekker geniet van de vakantie!

Groetjes van Jasper